Z kazania na kalwaryjskim Wzgórzu – 29.07.2022r. – wspomnienie świętych Marty, Marii i Łazarza

Przyjaźń z Jezusem.
O Marcie, Marii i Łazarzu mieszkających w Betanii nieopodal Jerozolimy mówią szczególnie Ewangeliści Łukasz i Jan. Dają nam oni do zrozumienia, że Pan Jezus był z owym rodzeństwem wyjątkowo zaprzyjaźniony, dlatego chętnie przyjmowali Go w swoim domu, a On chętnie ich odwiedzał.
Marta (z języka aramejskiego – to pani domu) ukazana jest jako ta, która stara się jak najlepiej ugościć Pana Jezusa. Dlatego też patronuje m.in.: gospodyniom domowym, właścicielom hoteli czy osobom zajmującym się sprzątaniem. Sztuka często prezentuje ją np. z kluczami od domostwa. Maria (to imię może oznaczać piękną osobę) zaprezentowana jest w Nowym Testamencie jako ktoś, kto „wybrał najlepszą cząstkę”, kto wsłuchuje się w słowa Chrystusowe, wprost je chłonie. Ikonografia ukazuje ją zazwyczaj razem z siostrą. Łazarz (to ten, któremu Bóg pomaga) wydaje się najbardziej znaną postacią spośród tego grona. To właśnie jemu Jezus przywraca życie. Sztuka przedstawia go m.in. jako wychodzącego z grobu. Jest patronem m.in. żebraków, grabarzy czy rzeźników. Od jego imienia wywodzi się słowo „lazaret”, którego dziś mało się używa, a odnosi się ono do wojskowego szpitala na froncie.
Papież Franciszek postanowił, by dzień 29 lipca był obchodzony jako wspomnienie świętych Marty, Marii i Łazarza. Uzasadniając papieską decyzję o wpisaniu wspomnienia trojga rodzeństwa z Betanii do Ogólnego Kalendarza Rzymskiego, Kongregacja ds. Kultu Bożego przypomniała, że w ich domu w Betanii Pan Jezus doświadczył szczególnej rodzinnej atmosfery i przyjaźni. W czasach coraz większego indywidualizmu, który dotyka także wiary, papież Franciszek pragnął przypomnieć o wspólnotowym i rodzinnym wymiarze życia Kościoła. Wspomnienie to ukazuje też, jak ważne jest przyjęcie Jezusa w rodzinie, w domu. Okazuje się, że przyjaźń i troska o dobre relacje między ludźmi, także w rodzinie, są bardzo potrzebne i bardzo pomocne w przekazie wiary w Boga i w przekazie Chrystusowej Ewangelii.
To liturgiczne wspomnienie wprowadzone przez Ojca Świętego Franciszka mocno podkreśla, że owa trójka rodzeństwa stanowiła prawdziwą rodzinę Jezusa, bliską Jego Sercu. „Słuszne było zatem nieskupianie się na pojedynczych bohaterach, ale podkreślenie całej rodziny, co pokazuje nam, że chrześcijaństwo działa zawsze w dynamice relacji, a nie tylko w heroizmie jednostki”. „To wspomnienie podkreśla przyjaźń łączącą rodzeństwo z Betanii z Jezusem. Ewangelia mówi, że Jezus bardzo kochał Martę, Marię i Łazarza. Od Łukasza i Jana dowiadujemy się, że mają oni różne charaktery i temperamenty, ale wszyscy są zdolni do przyjęcia Jezusa w swym domu. Oddali do Jego dyspozycji fizyczną przestrzeń, kiedy pragnął spędzić chwile z przyjaciółmi. Wspomnienie to podkreśla przyjęcie przez rodzeństwo Jezusa i Jego słowa oraz miłość, jaką żywi do nich Jezus. Jest to więc okazja do docenienia przyjaźni, gościnności, serdeczności, ale także relacji rodzinnych, które pomagają w przylgnięciu do Jezusa. Może się zdarzyć, że rodzina jest przeszkodą w przyjęciu Ewangelii, w dokonywaniu radykalnych wyborów, aby pójść za Jezusem. Dom w Betanii pokazuje nam, że właśnie relacje rodzinne, bracia, siostry, krewni, swoim przykładem pomagają nam otworzyć nasze serca na przyjęcie Jezusa.”
Niech i w naszych domach i w naszych rodzinach Jezus czuje się dobrze. Bądźmy przyjaciółmi Jezusa, Jego bliską rodziną. Przyjmujmy Go zawsze, nie tylko od święta, z wielką wiarą, miłością i radością. Niech dobre relacje w rodzinach, pełne wzajemnej miłości i szacunku, pomagają w kształtowaniu chrześcijańskiego stylu rodzinnego życia  i w przekazie wiary, szczególnie młodemu pokoleniu. Niech zawsze aktualne będzie też w naszych domach powiedzenie: „Gość w dom, Bóg w dom”. Amen.
(o.R.)