Z kazania z kalwaryjskiego Wzgórza – w  piątek 15 maja 2020r.
Wspomnienie św. Małgorzaty z Kortony
„Ty jesteś moją rośliną, która ożywia suche rośliny, albowiem z Ciebie wypływa woda, która nawadnia korzenie uschłych drzew. Ty jesteś bowiem moją córką, siostrą i towarzyszką, której mój Ojciec udzielił łaski, której nie utracisz” – powiedział Chrystus do Małgorzaty z Kortony, której wspomnienie liturgiczne dzisiaj obchodzimy (15 maja). Kim była ta niezwykła „towarzyszka” Syna Bożego?
Małgorzata urodziła się około roku 1247 we Włoszech w Toskanii, w wieśniaczej rodzinie. Kiedy była jeszcze dzieckiem zmarła jej matka, a ojciec ożenił się ponownie z kobietą, która znęcała się nad swoją pasierbicą. W związku z tym, iż Małgorzata była niezwykle piękna, nie brakowało mężczyzn ubiegających się o jej rękę. Jako nastolatka związała się z bogatym młodym szlachcicem Arseniuszem, który obiecał jej małżeństwo. Żyła z nim bez ślubu dziewięć lat, a z tego związku urodził się syn. Pewnego dnia Arseniusz został zamordowany i to właśnie Małgorzata odnalazła jego ciało, odgrzebane przez psa. To wydarzenie stało się momentem nawrócenia w jej życiu.
Po nawróceniu spotkało ją mistyczne doświadczenie, w którym sam Bóg zwrócił się do niej streszczając koleje jej losu. Usłyszała podczas modlitwy głos: „Przypomnij sobie, ubożuchna, o wielorakich łaskach i światłach, których udzieliłem Twojej duszy, abyś powróciła do mnie…”. Wraz z synem najpierw powróciła do domu rodzinnego, z którego po krótkim czasie została wyrzucona. Postanowiła udać się do Kortony, gdzie zaopiekowały się nią dwie mieszczanki, użyczając jej mieszkania. Kierownictwa duchowego Małgorzaty podjął się ojciec franciszkanin. Wiele szczegółów z jej życia jest znanych właśnie dzięki niemu, gdyż zapisywał przeżycia mistyczne i rozmowy z Jezusem, o których mu opowiadała. Małgorzata rozumiała pokutę jako niesienie pomocy potrzebującym. Jako pierwsza we Włoszech założyła w Kortonie szpital i dom opieki dla ubogich, gdzie służyła najuboższym i chorym przez wiele godzin dziennie.
Małgorzata wstąpiła także do III Zakonu św. Franciszka. Udało jej się to dopiero po trzech latach oczekiwania, spowodowanego nieufnością z powodu jej urody. Jak napisał jej spowiednik, Chrystus tłumaczył to długie zwlekanie braci w taki sposób: „Dlaczego bracia odwlekali danie habitu? Z pewnością dlatego, że wątpili w stałość twojej postawy i dlatego, że wydawałaś się zbyt piękna i zbyt młoda”. Będąc tercjarką praktykowała całkowite ubóstwo, nosiła na sobie włosiennicę i pas pokutniczy, surowo pościła. Jej syn wstąpił do zakonu franciszkanów i przyjął święcenia kapłańskie. Małgorzata odznaczała się wielkim nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu. W 1288 roku otrzymała pozwolenie na codzienną Komunię świętą, co w tamtych czasach należało do rzadkości i było niezwykłym przywilejem. Miała też ogromną cześć do Męki Pańskiej, Najświętszego Serca Jezusa i Imienia Jezus. Mając mistyczne doświadczenia zjednoczenia z Bogiem, przeżywała ekstazy oraz została obdarzona  stygmatami. Małgorzata zmarła w Kortonie w opinii świętości w roku 1297. Według tradycji jej ostatnie słowa brzmiały: „Zbawić się jest łatwo, wystarczy kochać”. Papież Benedykt XIII uroczyście kanonizował ją 16 maja 1728 roku. Święta Małgorzata spoczywa w Kortonie, w kościele wzniesionym ku jej czci. Jej ciało do dziś pozostaje w stanie nienaruszonym. Znajduje się tam również krucyfiks, z którego miał przemówić do niej Chrystus słowami: „Czego pragniesz ode mnie, biedaczko?”… „Nie szukam i nie pragnę niczego innego, tylko Ciebie, Panie mój Jezu” – odpowiedziała Małgorzata.
Patronka dnia dzisiejszego pięknie zrealizowała w swoim słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: „Nikt nie mam większej miłości od tej, gdy ktoś oddaje życie swoje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję”. Bądźmy i my przyjaciółmi Jezusa odkrywając we wzajemnej miłości piękno, sens i cel naszego chrześcijańskiego życia. Amen.
o.R.