Z kazania franciszkanina św. Jakuba z Marchii:
O przemożne i najświętsze słowo Boże! Ty oświecasz serca wiernych, posilasz łaknących, pocieszasz strapionych, szczodrze udzielasz niezliczonych dobrodziejstw naszym duszom i dajesz wzrost wszelkim cnotom. Ty wyrywasz dusze z paszczęki szatana, niesiesz usprawiedliwienie grzesznikom, a mieszkańców ziemi w niebian przemieniasz.

Kiedyż to bowiem tak obficie udziela się nam łaska Ducha Świętego? – Dzięki słowu Bożemu.
Kiedy opłakujesz swe grzechy? – Sprawia to słowo Boże.
Kiedy pozbywasz się złej woli? – Z pomocą słowa Bożego.
Kiedy uzbrajasz się w cierpliwość? – Pod wpływem słowa Bożego.
Kiedy odzyskujesz utraconą łaskę? – To dzieło słowa Bożego.
Jak poznałeś Boga? – To owoc słowa Bożego.
Jakim sposobem niegodziwcy stają się ludźmi zacnymi? – Przyczyna w słowie Bożym.
Co kładzie kres licznym przestępstwom, zabójstwom, zdradom małżeńskim i wiarołomstwu, nienawiści i wszelkim wykroczeniom? – Niweczy je słowo Boże.
Dlaczego ludy trwają nieustannie w wierze? – Na straży wiary stoi słowo Boże. Człowiek, który nie słucha słowa Bożego, upodabnia się do dzikiego zwierzęcia.
Jak wykorzenia się złe obyczaje i błędne wierzenia? – Głoszeniem słowa Bożego. To jemu świat zawdzięcza swe nawrócenie.
Jaką misję otrzymali Apostołowie? – Głoście słowo Boże!
Skąd się bierze nieustanny posiew łaski i cnoty? – Ze słowa Bożego.

O najświętsze słowo Boże! Tyś ponad wszelkie dobrodziejstwa. Błogosławieni, którzy chętnie dają ci posłuch, tyś bowiem wielką światłością, co rozprasza mroki całego świata. Słusznie nawołuje święty Bernard: „Słuchaj słowa Bożego z zamiłowaniem, przyjmuj je ze czcią i strzeż troskliwie, zwłaszcza w tym, co się odnosi do zbawienia duszy ludzkiej, a pamiętaj, że nie jest to mowa człowieka, lecz słowo samego Boga. Zawsze bądź mu posłuszny: gdy niesie ci pociechę, gdy upomina, a także jeśli gani”.

MODLITWA: Boże, Ty uczyniłeś świętego Jakuba znakomitym głosicielem Ewangelii dla zbawienia dusz i sprowadzenia grzeszników na drogę cnoty, † spraw łaskawie za jego wstawiennictwem, * abyśmy oczyszczeni z wszelkich win osiągnęli życie wieczne. Amen.

Św. Jakub z Marchii urodził się w Monteprandone w roku 1394. Początkowo myślał o karierze prawnika i w tym kierunku odbywał studia w Perugii, które ukończył chwalebnie. Niebawem wstępuje do Zakonu Braci Mniejszych, studiuje teologię i zostaje kapłanem. Od tej pory całe swe życie poświęca na pracę kaznodziejską. Jako gorliwy misjonarz przewędrował prawie całe Włochy i Europę, szerząc gorliwie kult Najświętszego Imienia Jezus. Występował w charakterze legata Stolicy Apostolskiej i w jej imieniu przeprowadzał rozmowy z błędnowiercami dla pojednania ich z Chrystusem i Kościołem. Zmarł w Neapolu 28 listopada 1476 roku. Kanonizował go 10 grudnia 1726 roku papież Benedykt XIII.