Z kazania na kalwaryjskim Wzgórzu – 15.10.2021r. – Dzień Dziecka Utraconego.

Dziecko utracone, ale nie zapomniane.
W dniu 15 października, od 1988r. na świecie, a od 2004r.  w Polsce, obchodzony jest Dzień Dziecka Utraconego. W Stanach Zjednoczonych, skąd wywodzi się idea tego dnia, nosi on nazwę Dzień Pamięci Dzieci Nienarodzonych i Zmarłych.
Mówi się, że „dziecko to ukoronowanie miłości małżeńskiej. Dlatego zranione utratą dziecka macierzyństwo i ojcostwo jawi się jako rodzicielstwo cierniem ukoronowane”.  Po ludzku nie sposób opisać bólu z powodu utraty dziecka, którego się pragnęło, które się pokochało, któremu przekazało się życie po to, aby było szczęśliwe i pomnażało dobro oraz miłość w rodzinie. Kto nie przeżył straty dziecka, nie jest w stanie wyobrazić sobie, jak musi być trudno, gdy dziecko umiera przed urodzeniem. Jak trudno jest matce rodzić i nie móc usłyszeć płaczu dziecka. Jak trudno musi być, gdy dziecko odchodzi niedługo po urodzeniu. Jak trudno musi być, gdy dziecko umiera z powodu choroby lub ginie w wypadku. Jak trudno musi się żyć, gdy własne dziecko odbiera sobie życie. Jak wielki dramat rozgrywa się w człowieku, który decyduje się na zabicie swojego poczętego dziecka przed jego narodzeniem. Wymienione sytuacje zdarzają się niestety, dość często i chyba nie ma człowieka, który nie zetknąłby się bezpośrednio lub pośrednio ze śmiercią dziecka lub nie słyszałby o niej.
Strata dziecka to niewyobrażalna tragedia, wielka rana, którą uleczyć może tylko Bóg i Jego miłość. Ze względu na wartość i świętość każdego życia ludzkiego, nie można przejść obojętnie wobec śmierci, a zwłaszcza wobec śmierci dziecka. W społeczności osób wierzących, ci, którzy stracili dziecko, nigdy nie powinni być osamotnieni, powinni doświadczyć pomocy ze strony bliźnich. Osieroconym rodzicom należy się szacunek, zrozumienie, współczucie i modlitwa. Potrzebują oni kogoś, kto pomógłby im wyjaśnić sens tego, co stało się ich udziałem. Poszukują też miejsca, gdzie mogliby ukoić ból, osuszyć łzy, pokrzepić serce i odzyskać nadzieję. Takim miejscem jest zapewne wspólnota Kościoła, z którą można, tak jak dziś wspólnie pomodlić się, za utracone dzieci oraz za ich rodziców i rodziny. Można też skorzystać z pomocy różnych kościelnych wspólnot, poradni i grup wsparcia. Wspólna modlitwa połączona z ofiarowaniem utraconych dzieci Miłosiernemu Bogu, staje się także źródłem łask, siły i pokoju tak bardzo potrzebnych  rodzicom i rodzinom, które utraciły dziecko.
Bóg zapewnia, że o nikim nigdy nie zapomina. O tym zapewnieniu słyszymy także w dzisiejszej Ewangelii. Ważne jest byśmy i my o nikim, nie zapominali, także o tych którzy dźwigają krzyż śmierci własnego dziecka. Byśmy wspierali tych, którzy być może mają żal i pretensje do Boga z powodu utraty potomstwa. Niech ta dzisiejsza nasza wspólna modlitwa, pomoże rodzicom i rodzinom, które utraciły swoje dziecko, odzyskać nadzieję i wiarę w to, że nawet bardzo krótkie życie dziecka ma głęboki sens w Bożym planie zbawienia. Amen.
(o.R.)