Z kazania na kalwaryjskim Wzgórzu – 10.06.2022r. – wspomnienie bł. Bogumiła, biskupa

Bł. Bogumił – zwyczajny Święty.
Patron dnia dzisiejszego, Bogumił, urodził się w Koźminie, w Wielkopolsce, około 1135r. Pochodził ze znakomitego rodu. Wstąpił do klasztoru cystersów. W  1186r. został powołany na urząd biskupa w Poznaniu. Do dnia dzisiejszego przechowuje się w skarbcu katedry jego stułę. Rok później został powołany na biskupa gnieźnieńskiego. Bł. Wincenty Kadłubek napisał w swej Kronice, iż Bogumił to „mąż pełen cnót i wiedzy […], wyróżniający się dobrymi obyczajami, pełen szlachetności umysłu”. Bogumił był rzeczywiście dumą zakonu cysterskiego – dzięki swojej mądrości, uczynności, dzielności, świętości i hojnej fundacji na cele misyjne. Swoje przywiązanie do zakonu cystersów potwierdzał tym, że tworzył nowe klasztory i uposażał już istniejące. Na pewnym etapie życia zapragnął ciszy i spokoju, dlatego po 12 latach rządzenia metropolią gnieźnieńską, w 1198 r. złożył rezygnację i przeniósł się do Dobrowa, gdzie na wyspie rzeki Warty założył pustelnię. Tam, jak zapisano w aktach procesu beatyfikacyjnego, „trawiąc czas na modlitwie i trapiąc ciało swoje postami, niespaniem i różnymi umartwieniami, spędził ostatnie lata swego życia”. Z akt tych wynika, iż w każdą niedzielę dla okolicznych mieszkańców odprawiał Msze Święte i wygłaszał kazania. Przeżył tam około pięciu lat. Dobra rodzinne przeznaczył na misje wśród pogańskich Prusów. Zmarł w sierpniu 1204 roku. Proces beatyfikacyjny napotykał na wiele trudności, np. spłonęła część zapisów, dotyczących Biskupa. Dopiero Papież Pius XI, 27 maja 1925 r. ogłosił go Błogosławionym. Dzisiaj bł. Bogumił jest wzywany jako orędownik odbywających rekolekcje i dni skupienia.
Kiedy przyglądamy się postawie i życiu bł. Bogumiła, to widzimy człowieka, który urodził się w bogatej rodzinie, potem prowadził życie w klasztorze, następnie został biskupem, a pod koniec życia osiadł w pustelni. I cóż w tym takiego nadzwyczajnego, by ogłosić go błogosławionym? W jego życiorysie nie znajdujemy jakiś wyjątkowych wydarzeń. W swojej zwyczajnej posłudze i codziennym życiu starał się kochać Boga, naśladować Chrystusa i żyć Jego Ewangelią. Umiłował Boga nade wszystko, a gardził wielkością tego świata. Porzucił nawet stolicę arcybiskupią, aby pod koniec życia jako pustelnik oddać się całkowicie Bogu i modlitwie. Pokazał w ten sposób, że warto, zarówno duchem, sercem jak i ciałem, uciekać od tego co proponuje świat. Rozważając Ewangelię wiedział, że Chrystus wręcz żąda wzgardy światem, bo świat jest naszym nieprzyjacielem, ponieważ obiecuje wiele, a mało daje, a uciechy tego świata są zwodnicze, niestałe i nie mogą zaspokoić pragnień człowieka. Uciechy tego świata często też wywołują w sercu człowieka niepokój i wyrzuty sumienia z powodu popełnianych grzechów. Ten, kto ulega zasadom tego świata, jednocześnie sprzeciwia się zasadom Ewangelii. Bł. Bogumił w sposób wyjątkowy żył miłością, która jest  cierpliwa, łaskawa i jest pełna nadziei. Swoją codzienną wytrwałą modlitwą i pracą, realizował  ewangeliczne przesłanie Jezusa: Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje… Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?
Jaka nauka dla nas? Warto naśladować bł. Bogumiła, biskupa i codzienne swoje życie kształtować i przeżywać po Bożemu, w warunkach codziennej swojej pracy i codziennych swoich obowiązków. W codziennym życiu należy dążyć do coraz bardziej pogłębionego kontaktu z Bogiem. Warto jak najczęściej zaplanować też czas na wyciszenie i odpoczynek, pośród codziennego zabiegania. Warto też więcej czasu zaplanować dla Boga i dla swoich bliskich. Jak ukazuje nam dzisiejszy Patron, codzienne dobre życie, przeżywane z Bogiem i po Bożemu może być piękną drogą ku szczytom świętości. Amen.
(o.R.)