Z niedzielnego kazania – z Uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata
Jak wielka radość panuje w naszych sercach, że pomimo pandemii koronawirusa możemy spotkać się wspólnie w kościele na Mszy św., aby słuchać, co mówi do nas Bóg, by śpiewać ku Jego chwale, by przyjmować w Komunii świętej Jezusa do swojego serca, w tę szczególną uroczystość, którą dzisiaj obchodzimy: Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, a zarazem naszego Pana i Króla. W tej wspólnej modlitwie łączymy się duchowo, także z także tymi wszystkimi, którzy z różnych powodów są dzisiaj nieobecni.
To nie przypadek, że na dzisiejszą uroczystość został wybrany tekst z Ewangelii według św. Mateusza, opisujący Sąd Ostateczny. Chrystus zostaje ukazany jako powracający w chwale, zasiadający na tronie, sprawujący powszechny sąd nad światem, zarazem jako sędzia żywych i umarłych. Tę jakże ważną prawdę naszej chrześcijańskiej wiary, o powtórnym przyjściu Chrystusa i Sądzie Ostatecznym, wyznajemy w każdą niedzielę i uroczystość, wypowiadając słowa: „I powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych, a królestwu Jego nie będzie końca”. Na Sądzie Ostatecznym zostanie ogłoszony wyrok wobec ludzi żyjących na ziemi. Dobrzy i błogosławieni wezmą „w posiadanie królestwo przygotowane im od założenia świata”, zaś źli i przeklęci pójdą „w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom”. Obraz Sądu Ostatecznego nie pozostawia żadnych złudzeń co do istnienia rzeczywistości nieba i piekła. To powinno skłonić każdego z nas do bardzo ważnej refleksji: po której stronie mógłbym się znaleźć, gdyby dzisiaj Bóg wezwał mnie przed swoje Oblicze, by osądzić mnie za moje życie na ziemi!?
Sąd Chrystusa nie będzie podobny do naszych ziemskich sądów. Będziemy sądzeni nie z jednego lub kilku uczynków, ale ze wszystkich naszych uczynków, z całego naszego życia. Czyli będziemy sądzeni nie tylko z tych złych uczynków, ale także z tych dobrych. Oceniane będą przez Chrystusa nie tylko same czyny, ale także motywy i intencje, które kierowały naszym postępowaniem i naszymi konkretnymi uczynkami. Sąd Jezusa Chrystusa będzie oparty na wszechmocnej miłości miłosiernej, ale także na doskonałej sprawiedliwości.
Zdajmy sobie sprawę, że na ziemi nie ma pełnej sprawiedliwości, co do osądzenia czynów popełnionych przez człowieka. Wiele czynów złych pozostaje na ziemi z różnych powodów bez kary. Wiele też czynów dobrych pozostaje na ziemi nienagrodzonych, ponieważ są niezauważane albo niedoceniane.
Warto zwrócić uwagę, że w opisie Sądu Ostatecznego będziemy przede wszystkim sądzeni z uczynków miłości. Jak więc w naszym codziennym życiu wyglądają uczynki miłości wobec konkretnych ludzi: głodnych, spragnionych, przybyszów, bezdomnych i bez ubrania, chorych, więźniów… wobec dzieci poczętych i nienarodzonych, wobec kalek i starców? Czy w tych osobach potrafię dostrzec przychodzącego do mnie Chrystusa, oczekującego na konkretne uczynki pomocnej miłości i miłosierdzia zarówno co do ciała, jak i co do duszy?…. „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią”. Bądźmy więc miłosierni dla innych! Niestety dzisiaj wielu ludziom brakuje miłosierdzia! Zbyt łatwo rzuca się w innych „kamieniami”, zapominając, że przecież nikt przed Bogiem nie jest bez winy, bez grzechu!
Moi kochani! Jak konkretnie i bardzo radośnie brzmią słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”….”Pójdźcie, błogosławieni u Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane dla was od założenia świata! A jak strasznie zabrzmią na Sądzie Ostatecznym słowa Jezusa skierowane do tych, którzy na ziemi nie pełnili uczynków miłości i miłosierdzia wobec najuboższych tego świata: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tego i Mnie nie uczyniliście”…  „Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom!”.
Rok liturgiczny zmierza ku końcowi. Za tydzień zacznie się okres Adwentu. Podsumowując ten rok kościelny i duszpasterski poświęcony Eucharystii, tej wielkiej tajemnicy naszej wiary, która daje życie, warto szczerze przed Bogiem, odpowiedzieć na pytania: Czy starałem się zgłębiać tę wielką tajemnicę wiary jaką jest Eucharystia? Czy umacniałem swoją wiarę w Jezusa Chrystusa obecnego w Eucharystii? Jak często uczestniczyłem we Mszy św., w adoracji Najświętszego Sakramentu i jak często przyjmowałem Komunie świętą?
Warto w życiu kochać Eucharystię! Bo pamiętajmy że to Bóg jest Miłością i źródłem każdej prawdziwej miłości. Dlatego nasze częste spotkania z Jezusem w Sakramencie Eucharystii mają przyczyniać się do tego, że znakiem rozpoznawczym, nas uczniów Chrystusa, na zawsze pozostanie miłość do Jezusa oraz nasza wzajemna miłość i miłość do najuboższych. Amen.
(o.R.)